Archiwum Rodziny Górnych

Ten najdłuższy w kolekcji film z życia rodziny Górnych został zrealizowany w latach 1968–1969 i obejmuje okres od ślubu Urszuli i Pawła Górnych do niemowlęctwa ich córki Katarzyny. Rozpoczyna go tradycyjny dla okresu PRL podwójny ślub: cywilny i kościelny. Młoda para najpierw składa przysięgę małżeńską w Urzędzie Stanu Cywilnego przy ul. Słowackiego na Żoliborzu (obecnie mieści się tam Urząd Dzielnicy), a potem w kościele Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie na Marymoncie, przy ul. Gdańskiej. W kolejnych ujęciach oglądamy Urszulę Górną, która maluje się, przekomarza z operatorem kamery, mężem Pawłem, krząta się po domu, stoi na skąpanym w słońcu tarasie – w każdej kolejnej scenie w coraz bardziej widocznej ciąży. Jej córka – Kasia ma się urodzić pod koniec lipca 1968 roku. Na tarasie towarzyszy jej ciotka Hanka – starsza kobieta, która mieszkała z rodziną Górnych i była przez wszystkich uznawana za jej pełnoprawnego członka, choć formalnie była pomocą domową. Do Urszuli dołącza ubrany w prążkowane spodenki młodszy brat Zdzisław – rozmawiają i przekomarzają się, brat żartobliwie prezentuje do kamery muskulaturę. W następnym ujęciu na tarasie widzimy drugiego brata Urszuli – Leszka i ich ukochanego psa Zorkę. Koło domu babcia Józefina Neske zbiera czereśnie. W kolejnych scenach pojawia się już oczekiwane dziecko – Katarzyna Górna, która na świat przyszła 28 lipca 1968 roku. Dziewczynką troskliwie opiekuje się mama: przytula ją, karmi piersią. Następnie jesteśmy świadkami przyjazdu do Polski Janiny Neske, zwanej w rodzinie Niną. Jest w zaawansowanej ciąży, przyjechała do kraju urodzić dziecko. Mieszka w Anglii, na północ od Londynu. Z dworca odbierają ją dziadkowie Katarzyny Górnej, Stanisław i Józefina. Do domu na Żoliborz wracają rodzinnym wartburgiem, najlepszym, zdaniem Stanisława, dostępnym wówczas samochodem. Później oglądamy sceny rodzajowe z życia rodziny: opiekę nad małą Kasią, spacery, karmienia. Stopniowo coraz większą rolę w filmie zaczynają odgrywać zabawki Kasi i do głosu dochodzi zamiłowanie operatora, Pawła Górskiego, do eksperymentu. Ten zapalony konstruktor i rodzinny wynalazca (sam zbudował z kupionych na Wolumenie podzespołów kolorowy telewizor) oraz wytrawny fotograf wplata w film rodzinny elementy animacji, zabawki pojawiają się i znikają, poruszają samoistnie. Na fotelu na tarasie pojawiają się i znikają czytający gazety mężczyźni. Końcówka filmu to pokaz nowo zdobytych umiejętności Kasi – dziewczynka samodzielnie chodzi po mieszkaniu i tarasie, wspina się na balustradę, eksploruje ogród.

(MB)